در دنیای خودرو بسیار مدل‌هایی هستند که تنها یک یا چند بار معرفی شده اما هیچگاه به تولید نرسیدند از جمله سوپر اسپرت‌هایی جذاب!
دنیای خودرو همیشه اتفاقات و سورپرایزهایی برای مخاطبان خود دارد. از حوادث گوناگون تا معرفی نسخه‌هایی خاص و جذاب که همه برای دیدنشان صف می‌کشند. حالا اگر این خودروها در دسته سوپر اسپرت باشند این جذابیت و محبوبیت چند برابر خواهد شد.
اما همیشه این اتفاقات منجر به تولید یک خودرو نشده و بسیار خودروهایی بودند که علیرغم معرفی حتی در نسخه‌هایی رسمی نه مفهومی اما بنا به دلایل مختلفی به تولید انبوه نرسیدند و تنها یک خبر، یک عکس یا تنها یک نسخه ساخته شده در موزه وجود دارد. در این محتوا به معرفی برخی از خودروهای سوپر اسپرت خواهیم پرداخت که علیرغم اینکه معرفی شدند اما تولید نشده و به دست دوست داران این حوزه نرسیدند.
جگوار XJ13 (۱۹۶۶)
اگر شرایط کمی متفاوت پیش می‌رفت، این جگوار XJ13 و نه لامبورگینی میورا شاید عنوان نخستین سوپراسپرت موتور وسط جهان را به نام خود ثبت می‌کرد. در اوایل دهه ۱۹۶۰، برنامه‌هایی برای ساخت یک خودروی مسابقه‌ای جدید در دست بود اما به دلایل مختلف پروژه کنار گذاشته شد و XJ13 مجهز به پیشرانه ۱۲ سیلندر V شکل ۵ لیتری، جز چند آزمایش سرعت بالا تجربه هیجان انگیز دیگری نداشت. سرانجام در سال ۱۹۷۱، طی یک پروژه فیلمبرداری، دچار سانحه شدید شد و حالا در یک موزه نگهداری می‌شود.
شورولت آئرووت (۱۹۶۹)
شورولت نخستین کوروت موتور وسط خود را در سال ۲۰۱۹ روانه بازار کرد، اما ایده ساخت چنین مدلی با پروژه Aerovette جدی‌تر از نیم قرن پیش آغاز شده بود. یکی از ویژگی‌های برجسته این پروژه استفاده از دو موتور وانکل بود که مجموعاً ۴۲۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کردند، ترکیبی که می‌توانست خودرویی بسیار سبک و پرقدرت بسازد.
مرسدس‌بنز C 111 (۱۹۶۹)
مرسدس بنز طی ۹ سال چندین نمونه از خودروی اسپرت موتور میانی C 111 با درهای گالوینگ ساخت. ابتدا ۱۱ دستگاه از این خودرو ساخته شد که همگی مجهز به پیشرانه‌های وانکل بودند، نسخه سه روتور با حدود ۲۸۰ اسب بخار و نسخه چهار روتور با نزدیک به ۳۵۰ اسب بخار قدرت. همین تجربه کافی بود تا مرسدس قانع شود که مسیر موتورهای وانکل آینده‌دار نیست و این خودرو هم به خاطره‌ها پیوست.
استون مارتین بولداگ (۱۹۷۹)
«ویلیام تاونز» با علاقه خاصش به طراحی‌های خاص استون مارتین Bulldog را شکل داد. برنامه این بود که تنها ۲۵ دستگاه از این مدل ساخته شود و هرکدام مجهز به نسخه توئین توربو از موتور V8 با ۵.۵ لیتر حجم و با قدرت ۶۰۰ اسب بخار و سرعت نهایی ادعایی ۲۳۷ مایل بر ساعت.
این خودرو از ابتدا قرار بود برای سرمایه دارهای خاورمیانه تولید شود اما در سال ۱۹۸۱، با ورود «ویکتور گانتلت» به سمت رئیس هیئت مدیره، پروژه متوقف شد. تنها نمونه موجود بولداگ بعدها توسط کارخانه به قیمت ۱۳۰ هزار پوند فروخته شد و اخیراً پس از یک بازسازی گسترده دوباره ظاهر شده است.
پژو اوکسیا (۱۹۸۸)
چهار سال پس از معرفی شگفت‌انگیز Quasar، پژو با رونمایی از Oxia نسخه‌ای حتی افراطی‌تر را عرضه کرد. هرچند اوکسیا از درهای معمولی و چهره معمول پژو بهره می‌برد، اما بدنه‌اش دارای بخش‌های یک تکه جلو و عقب بود که به طور کامل از ترکیب فیبر کربن و کولار ساخته شده بودند. مانند کواسار، این مدل نیز موتور وسط و سیستم چهارچرخ محرک داشت، اما پژو یک ویژگی پیشرفته دیگر نیز اضافه کرده بود: فرمان پذیری چهار چرخ.
قلب تپنده اوکسیا، همان موتور ۲.۸ لیتری V6 موسوم به PRV بود. پیشرانه‌ای که پژو آن را با همکاری رنو و ولوو توسعه داده بود و در اصل برای خودروهای بزرگ نه الزماً پرفورمنس سوپر اسپرت در نظر گرفته شده بود. توان بالقوه این موتور، وقتی با دو توربوشارژر تجهیز شد به خروجی حیرت انگیز حدود ۶۷۰ اسب بخار می‌رسید.
ب ام و نازکا M12 (۱۹۹۱)
در دنیایی دیگر، Nazca M12 می‌توانست جانشین مدل BMW M1 باشد. هر دو خودرو از چیدمان کلی مشابه بهره می‌بردند اما طراحی نازکا نرم‌تر، گردتر و با ظاهری جذاب‌تر بود. نیروی محرکه از نخستین موتور V12 ب ام و تأمین می‌شد، پیشرانه ۵ لیتری با توان ۳۰۰ اسب بخار که پیش‌تر در مدل‌های 750i و 850i استفاده شده بود.
ظاهر نازکا تقریباً آماده‌ی ورود به خط تولید به نظر می‌رسید و در سال‌های بعد دو نسخه دیگر یعنی Nazca C2 و Nazca C2 Spyder هم معرفی شدند. با این حال، ایده هرگز از مرحله کانسپت فراتر نرفت و در تاریخ طراحی ب ام و به‌عنوان یکی از جذاب‌ترین فرصت‌های از دست رفته باقی ماند.
یاماها OX99-11 (۱۹۹۲)
هرچند OX99-11 دقیقاً یک خودروی فرمول یک خیابانی نبود، اما یاماها قصد داشت با بهره‌گیری کامل از تجربه‌اش در ساخت پیشرانه‌های سطح بالای اسپرت، مدلی هیجان انگیز ارائه کند. موتور V12 با حجم ۳.۵ لیتر و با آرایشی مشابه خودروهای مسابقه‌ای آن دوران، توان ۴۰۰ اسب بخار را در دور فوق‌العاده بالای ۱۰٬۰۰۰rpm تولید می‌کرد، رقمی که فاصله کمی با مشخصات یک ماشین F1 واقعی داشت.
شاسی فیبر کربنی و موقعیت راننده در مرکز، هر دو از مسابقات الهام گرفته بودند. با این حال، برخلاف McLaren F1 هم دوره که راننده را در مرکز و دو سرنشین را در طرفین قرار می‌داد، یاماها برای OX99-11 به چینش تندم روی آورد، یعنی یک راننده در جلو و تنها یک سرنشین دقیقاً پشت او. در نهایت، اختلاف نظر میان یاماها و شرکت مهندسی IAD، همراه با بحران مالی جهانی اوایل دهه ۹۰، پروژه را متوقف کرد.
نیسان R390 (۱۹۹۷)
برای حضور در کلاس GT1 مسابقات بین المللی، نیسان موظف بود دست کم یک نسخه جاده‌ای از R390 بسازد. این شرکت قوانین را دقیقاً اجرا کرد و تنها یک دستگاه تولید نمود. آن را نزد خود نگه داشت و بدین ترتیب امکان تجربه یکی از شگفت انگیزترین سوپراسپرت‌های دهه ۹۰ را از مشتریان سلب کرد. جز حذف باله بزرگ عقب، این نسخه عملاً همان خودروی مسابقه‌ای بود. نیسان مشخصات فنی را مبهمی برای این سوپراسپرت اعلام کرد: «بیش از ۳۵۰ اسب بخار» و «بیش از ۴۹۰ نیوتن متر» گشتاور. عباراتی که به درستی مشخص نمی‌کنند آیا موتور V8 آن به طور قابل توجهی برای استفاده جاده‌ای ضعیف شده یا خیر. طراحی R390 توسط ایان کالوم در شرکت TWR انجام شد و ظاهرش ترکیبی از خشونت مسابقه‌ای و خلوص مهندسی بود که امروز هم تحسین‌برانگیز است.
میباخ اکسلرو (۲۰۰۵)
میباخ Exelero صرفاً یک خیال پردازی طراحان نبود بلکه با هدفی کاملاً عملی ساخته شد: حرکت با سرعتی بیش از ۲۱۷ مایل بر ساعت. این درخواست از سوی شرکت آلمانی تایرسازی Fulda مطرح شد که برای آزمایش تایرهای پرفورمنس جدید خود، به یک خودروی خاص نیاز داشت. نتیجه، اکسلرویی بود که مجهز به موتور ۶ لیتری V12 توئین توربو شده اما برای این پروژه به ۶۹۰ اسب بخار ارتقا یافته بود.
نوشته سوپر اسپرت‌هایی که هیچگاه تولید نشدند اولین بار در اسب بخار. پدیدار شد.
The post سوپر اسپرت‌هایی که هیچگاه تولید نشدند appeared first on فروشگاه آسان وی.
دیدگاه خود را بنویسید